Hasbihal etmek ister insan,
Her çeşitten dertleri vardır paylaşılacak..
Demekten çekindiği, deyince dahada büyüyecek diye korktuğu her çeşitten dertler işte...
Oysa susmakta ağırdır an az o derler kadar..
Sanki içinde gizlediği dertleri haykırmayan bir suskunun ahıdır sebep,
Cümle dehşetli gök gürültüsüne....
Hasbihal etmek ister bazen insan;
Çünkü ancak edeceği bir bal kıvamında
sohbet ile bulur hulyasında gezinen tüm soruların cevaplarını...
Mesela;
Hangi haritada görünür mutluluk denilen şehir?.
Hangi rota bizi götürür limanına umudun..?
hasbihal etmek ister bazen insan, ki;
Kör bir kaptanın esaretinden kurtarsın mahsur gemisini...
Huzuruna kast eden fırtınaların elinden kurtarsın gülümseyişini...
Kim bilir belkide bir sıcak merhabada görecektir huzurunun yükselişini...
Israrla keyfine kast eden hayata nispet İSTEMEM hiçbir şey dediği an,
Yorgun sesli bir dostun arkadaşlık kokan bir merhabası can simidi olur belki boğulan emellerine...
Yada Araf bir dostun cennetvari suskunluğu sebebiyet verir huzurlar ülkesine gidişimize...
Hasbihal etmek ister bazen insan..
Kaderine tebessüm ettirecek bir parça sohbet duymak,
Belki de en yalın en sebebsiz gülüşlerine sudan bir bahane uydurmak için..
Hasbihal etmek ister bazen insan;
Söyle'rken Net, okurken akıcı olan şiirleri;
"Garip bir heybe'linin heybesindeki kelimelerden kolayca uydurabilmesi için"..
Kimbilir belkide hiç görmediği bilmediği efkarlı yüreklerin, durulabilmesi için..
Hasbihal etmek ister işte insan, bilmem daha niçin.....
